In 1993 stapte de T-Rex door zijn omheining, tussen twee elektrisch aangedreven Ford Explorers, recht de harten van een volledig nieuwe golf filmfans in.
Het was fantastisch in iedere betekenis van het woord. Ik geloof graag dat iedere generatie een film of franchise heeft waarmee ze zichzelf definiëren en die het opstapje was naar andere interesses in popcultuur en cinema. Voor een generatie ouder dan mij is dat vaak Star Wars. Voor diegene jonger dan mij is dat dan weer Harry Potter of Marvel. Maar voor een selecte groep, waaronder ikzelf, is het de 1993 blockbuster van Steven Spielberg: ‘Jurassic Park’, naar het gelijknamige boek van Michael Crichton.
Kinderen van de jaren ‘80 waren hoogstwaarschijnlijk dino-gek van bij de geboorte. Met geluk had je ouders die u toen al de cinema in gesmokkeld hadden om dit event te beleven, of je hebt het later ontdekt tijdens de televisie-première op een commerciële zender. Gedurende 126 minuten werd je verliefd op Jurassic Park in al zijn facetten. De regie van Steven Spielberg, de muziek van John Williams, Sam Neill als de knorrige Alan Grant, Laura Dern als Ellie Sattler (allesbehalve de deerne in paniek), Jeff Goldblum als de eeuwig vreemde en charmante Ian Malcolm en natuurlijk: dinosaurussen. Tot leven gewekt door geklier met DNA maar vooral door de geweldige praktische effecten van Stan Winston Studio’s. Een revolutionaire stap in computereffecten.
Maar er is natuurlijk een groot verschil tussen pakweg een fan van Star Wars en van Jurassic Park. Waarin fans van Star Wars de afgelopen vijfenveertig jaar nog een vaste stroom van films, tv-reeksen en speelgoed kregen (met wisselend succes), zaten wij Jurassic Park-fans met een droogte tussen 2001 en 2015. Er zijn mensen die mij gek verklaren als ik ze vertel dat ik Jurassic World (2015) negen keer gezien heb in de cinema. Die mensen trekken nooit de vergelijking door naar eender wat hun eigen (kleine) obsessie is. Als uw favoriete band meer dan een decennium geen nieuwe muziek meer heeft gemaakt, zou je die nieuwe plaat dan maar één keer beluisteren? Je gaat niet zomaar eens naar een match van uw favoriete voetbalploeg. Je gaat wanneer je kan en je gaat met religieuze regelmaat.
Dat bijna religieuze fanatisme bestaat ook voor de Jurassic Park-franchise. We zijn niet blind voor de mogelijke mankementen die de films kunnen hebben, of de variabele kwaliteit ervan. En dino’s met pluimen mogen er zeker zijn. We discrimineren niet op Isla Nublar. Wel zijn we lid van een heuse fanbase waarvan de vlag weer hevig mag wapperen tijdens Jurassic June. Jeff Goldblum is onze seksualiteit, plastieken dino’s van Mattel onze valuta en de T-Rex onze koningin. Als kers op de taart krijgen we binnenkort een afsluitend hoofdstuk in onze franchise waarin de klassieke karakters de nieuwe ontmoeten, middenin een planeet overspoeld met verloren gelopen dino’s.
Of ‘Jurassic World: Dominion’ goed is laat ik graag aan uw mening en smaak over. Maar voor velen onder ons is het duidelijk. Het wordt een blij weerzien met oude vrienden, ons hart zal met momenten harder slaan, de wereld is Jurassic en cinema is voor even terug fantastisch.
Xander
